ناسا می‌خواهد مدت زمان سفرهای رفت‌و‌برگشتی به مریخ را به ۲ ماه کاهش دهد

کاهش زمان سفر به مریخ همچنین می‌تواند خطرات مربوط به سلامتی فضانوردان در حین انجام پرواز را کاهش دهد.

ناسا 725 هزار دلار روی یک سیستم موشکی جدید سرمایه‌گذاری کرده که هدف آن برطرف‌کردن یکی از بزرگ‌ترین موانع موجود برای انتقال انسان به مریخ است: زمان سفر. در واقع ادعا‌ شده که این سیستم موشکی می‌تواند انسان‌ها را در 2 ماه به مریخ ببرد و برگرداند.

با فناوری امروزی، رفت‌وبرگشت به سیاره سرخ تقریباً دو سال طول می‌کشد. گذراندن این مدت زمان در پروژه‌های فضایی می‌تواند خطرات سلامتی بزرگی برای فضانوردان به همراه داشته باشد. درواقع آن‌ها در‌ معرض سطح بالایی از تشعشعات خورشیدی و فضایی و همچنین اثرات مضر گرانش صفر هستند و همچنین باید دوره طولانی را در انزوا سپری کنند.

تشعشعات فضایی بدون‌شک بزرگ‌ترین تهدید برای فضانوردان است. به گفته ناسا، فضانوردانی که تنها شش‌ماه را در فضا سپری می‌کنند، تقریباً در معرض تابش برابر با 1000 اشعه ایکس قفسه سینه قرار می‌گیرند و این امر آن‌ها را در معرض خطر ابتلا به سرطان، آسیب سیستم عصبی، تحلیل استخوان و بیماری قلبی قرار می‌دهد.

با وجود این مسائل، «تروی هاو»، رئیس Howe Industries، به اینسایدر می‌گوید که بهترین راه برای کاهش قرارگرفتن در معرض تشعشعات و سایر اثرات مضر، کوتاه‌کردن طول سفر فضایی است.

سفر به مریخ در 2 ماه

به‌همین‌دلیل او با ناسا همکاری می‌کند تا موشک پالس پلاسما (PPR) را توسعه دهد؛ یک سیستم موشکی جدید که می‌تواند تنها در دو ماه یک سفر رفت‌وبرگشت به مریخ داشته باشد. ناسا در بیانیه خود می‌گوید که این فناوری پتانسیل زیادی در «ایجاد یک انقلاب در حوزه اکتشافات فضایی دارد» و می‌تواند روزی انسان‌ها را حتی به فراتر از مریخ ببرد.

PPR یک سیستم محرکه است که از پالس‌های پلاسمای فوق‌گرم برای تولید نیروی رانش بسیار کارآمد استفاده می‌کند. این سیستم هم‌اکنون در مرحله دوم توسعه خود قرار دارد که در ماه جاری آغاز خواهد شد. در این مرحله، ناسا روی بهینه‌سازی طراحی موتور، انجام آزمایش‌های اثبات مفهوم و طراحی یک فضاپیما مجهز به PPR تمرکز دارد.

به گفته دانشمندان، فضاپیمای مجهز به PPR در شرایطی که میزبان چهار تا شش مسافر باشد، می‌تواند تقریباً با سرعت 160,934 کیلومتردرساعت حرکت کند.

هرچند این سیستم موشکی کاملاً امیدوارکننده به‌نظر می‌رسد، اما تا زمان استفاده از آن در مأموریت‌های فضایی آینده به سیاره سرخ، احتمالاً حدود دو دهه فاصله داریم. هاو امیدوار است که این فناوری به‌طور قابل‌توجهی دامنه اکتشافات فضایی انسان‌ها را گسترش دهد و شاید حتی روزی به انجام مأموریت‌های سیاره پلوتون کمک کند.