خبرگزاری مهر، گروه جامعه؛ در جهان پرشتاب امروز، الگوی ازدواج‌های موفق گاه زیر سایه کلیشه‌ها و انتظارات نادرست قرار می‌گیرد. در چنین شرایطی، بازخوانی سیره اهل بیت (ع) به‌ویژه ازدواج حضرت علی (ع) و حضرت فاطمه زهرا (س)، می‌تواند راهی باشد برای بازتعریف مفاهیم عشق، همراهی و مسئولیت‌پذیری در زندگی مشترک. از نگاه روانشناسی، این پیوند آسمانی واجد مؤلفه‌هایی است که امروزه نیز در علم روابط انسانی به‌عنوان نشانه‌های یک رابطه سالم شناخته می‌شود.
سالروز ازدواج حضرت علی (ع) و حضرت فاطمه زهرا (س) فرصتی است برای تأمل در یکی از پربارترین الگوهای زندگی مشترک در تاریخ اسلام. پیوندی که نه‌تنها از جنبه‌های دینی و تاریخی قابل توجه است، بلکه از نگاه خانواده نیز الگویی کامل و متعادل برای ساختن یک زندگی به شمار می‌آید.
ازدواج حضرت علی (ع) و حضرت فاطمه (س) در حالی شکل گرفت که معیارهای انتخاب همسر بر پایه ارزش‌های معنوی، اخلاقی و انسانی بود، نه ثروت یا جایگاه اجتماعی. پیامبر اسلام (ص) با تأکید بر کفویت ایمانی، حضرت علی را شایسته‌ترین فرد برای فاطمه دانست. لذا هم‌خوانی در باورهای بنیادین و نظام ارزشی، یکی از مؤلفه‌های اصلی موفقیت در ازدواج است. زوج‌هایی که در اصول فکری و معنوی همسو هستند، با احتمال بیشتری می‌توانند از بحران‌های زناشویی عبور کنند و به تفاهم برسند.
در گزارش‌های تاریخی، جلوه‌های فراوانی از احترام عمیق میان این دو بزرگوار دیده می‌شود. حضرت علی (ع) در توصیف همسر خود فرمود: «به خدا سوگند، هرگز او را به خشم نیاوردم و او نیز مرا نیازرد، و هر زمان به او می‌نگریستم، اندوهم زدوده می‌شد». حمایت عاطفی، احترام متقابل و توانایی در گفت‌وگوی بدون قضاوت از پایه‌های روابط پایدار محسوب می‌شود. در خانه علوی-فاطمی، این اصول نه‌تنها رعایت می‌شد بلکه به الگویی عینی از تعامل سالم میان زن و شوهر تبدیل شده بود.
حمایت عاطفی، احترام متقابل و توانایی در گفت‌وگوی بدون قضاوت از پایه‌های روابط پایدار محسوب می‌شود
یکی از ویژگی‌های برجسته در زندگی مشترک حضرت علی و حضرت فاطمه (س)، توافق در تقسیم کار و احساس مسئولیت متقابل بود. حضرت فاطمه (س) مسئولیت کارهای خانه را پذیرفت و حضرت علی (ع) امور بیرون از منزل را عهده‌دار شد؛ تقسیم وظایفی که با رضایت و محبت انجام شد، نه اجبار یا سلطه‌جویی. برخی معتقدند وضوح نقش‌ها، انعطاف در ایفای آنها و پرهیز از رقابت درونی در خانواده، منجر به شکل‌گیری محیطی آرام و ایمن می‌شود؛ جایی که اعضای خانواده می‌توانند بدون فشار روانی، در کنار یکدیگر رشد کنند.
خانه فاطمه و علی، هرچند از لحاظ مادی ساده و بی‌آلایش بود، اما سرشار از احساس رضایت و آرامش بود. آنها با حداقل امکانات زندگی می‌کردند اما هرگز از هم‌نشینی و همراهی یکدیگر احساس کمبود نکردند. احساس رضایت از زندگی بیش از آن‌که به امکانات بیرونی وابسته باشد، به نگرش افراد نسبت به زندگی و توانمندی در لذت بردن از داشته‌ها بستگی دارد.
رهبر انقلاب می‌فرمایند: «مسأله ازدواج و تشکیل خانواده در شرع مقدس امر بسیار مهمی است و فواید بسیاری هم دارد اما، مهمترین فایده و هدف ازدواج، عبارتست از تشکیل خانواده. نفس این علقه‌ی زوجیت و تشکیل یک واحد جدید، مایه آرامش زن و مرد و مایه کمال و اتمام شخصیت آنها است. بدون آن هم زن و هم مرد ناقصند. همه مسائل دیگر فرع این است. اگر این کانون سالم و پایدار شد، بر روی آینده و بر روی همین وضع فعلی جامعه تأثیر خواهد گذاشت».
نفس این علقه‌ی زوجیت و تشکیل یک واحد جدید، مایه آرامش زن و مرد و مایه کمال و اتمام شخصیت آنها است. بدون آن هم زن و هم مرد ناقصند
ایشان همچنین بیان کرده‌اند: «وقتی خانواده تشکیل شد، برکات زیادی در آن هست، نیازهای زن و شوهر تأمین می‌شود، نسل بشری ادامه پیدا می‌کند… اما اصل قضیه، فرزند، زیبایی و ثروت نیست. اصل قضیه این است که دو نفر با هم زندگی مشترکی را تشکیل می‌دهند و این محیط باید یک محیط سالمی باشد».
ازدواج حضرت علی (ع) و حضرت فاطمه (س) تنها یک پیوند خانوادگی در تاریخ اسلام نیست، بلکه نمونه‌ای کامل از رابطه‌ای انسانی، اخلاقی و روان‌سالم است. در دورانی که روابط انسانی بیش از هر زمان دیگری با چالش مواجه شده و مفاهیمی چون تعهد، صبر، گفت‌وگو و معنویت کم‌رنگ شده‌اند، بازخوانی چنین الگویی می‌تواند نوری باشد در مسیر تصمیم‌گیری نسل جوان برای انتخاب همسر و ساختن زندگی‌ای پر از معنا.
ثبت دیدگاه