فرانسوی ها اولین کسانی بودند که راه حلی برای این مساله ارائه کردند. در سال 1888، آرایشگر آلکساندر گودفروی برای خشک کردن مو، پوشاندن سر مرطوب با یک سرپوش که توسط لوله ای به خروجی هوای گرم اجاق متصل شده بود را پیشنهاد داد.
این گزینه ای قابل حمل نبود، اما به خشک کردن مو کمک می کرد، اگرچه به دریچه ای نیاز داشت که بخار از آن خارج شود زیرا در غیر این صورت سر کاربر به آرامی می پخت. این دستگاه ها به انرژی چشمگیری نیاز داشتند و آنچنان که باید کارآمد نبودند.
اما این گامی بزرگ رو به جلو نسبت به موارد پیشین برای خشک کردن مو بود. اختراع آقای گودفروی جریان هایی از تغییر را در سراسر جهان به راه انداخت و سشوارهای الکتریکی و دستی که دارای یک المنت گرمایشی و یک فن بودند تا دهه 1920 معرفی شدند.
این سشوارهای اولیه از جنس فلز و محصولاتی سنگین بودند. همچنین اتصالات الکتریکی آنها از ایمنی لازم برخوردار نبود و استفاده در حمام موجب مرگ تعدادی شد.
اما توانایی خشک کردن موها در خانه، الهام بخش معرفی مدل های جدید و ساده تری از سشوار شد.
در دهه 1950، به لطف استفاده از قطعات پلاستیکی، سشوارها به دستگاه هایی سبک تر و کاربرپسندتر تبدیل شدند. با تمرکز بر کارایی، آنها وزن کمتری داشته و سریع تر مو را خشک می کردند.
اواخر دهه 1960، با معرفی سشوارهای کوچک تر و ارزان تری همراه بود که حتی در یک کیف دستی نیز قابل حمل بودند. آنها به موتورهای الکتریکی بهتری با قدرت و کارایی بیشتر مجهز بودند. موتور در داخل بدنه سشوار قرار داشت که آن را کاربرپسندتر و قابل حمل تر می کرد.
در دوران مدرن، طراحی سشوارها از ایمنی بیشتری برخوردار شده و موتورهای قدرتمندتری نیز در آنها به کار گرفته می شوند. آنها با افزایش ایمنی و راحتی در استفاده، به طور قابل توجهی سریع تر از مدل های پیشین مو را خشک می کنند.
امروزه، سشوارها در اندازه هایی جمع و جور عملکردی سریع و کارآمد را ارائه کرده و البته کمتر کشنده هستند.
ثبت دیدگاه