به گزارش اقتصاد آنلاین، نشریه پولتیکو در گزارشی به نشست پرحاشیه ترامپ و پوتین در آلاسکا پرداخت. این نشریه با اشاره به دستاورد‌های مسکو بدون امتیازدهی نوشت: از همان لحظه‌ای که دونالد ترامپ و ولادیمیر پوتین از هواپیما‌های خود در پایگاه نیروی هوایی متعلق به دوران جنگ سرد در حومه آنکوریج آلاسکا پیاده شدند، تعاملات عمومی آنان آشکارا دوستانه بود ـ با تشویق رئیس‌جمهور آمریکا نسبت به رهبر روسیه، تبادل لبخندها، ضربه‌ای دوستانه بر شانه، و گفت‌وگویی پرحرارت، اما به‌وضوح دوستانه بر روی فرش قرمز.
سپس، پس از پرواز نمایشی جنگنده‌های آمریکایی، صحنه‌ای غیرمنتظره رخ داد: پوتین بر خلاف پروتکل، سوار «هیولا» ـ خودروی رسمی رئیس‌جمهور آمریکا ـ شد تا با ترامپ مسیر رسیدن به نشست حساس را در یک لیموزین مشترک طی کند. رهبر روسیه به‌وضوح خشنود به نظر می‌رسید؛ و چنین نیز باید می‌بود.
نگرانی‌ها از امتیازدهی ترامپ به کرملین
فضای پیش از نشست با انبوهی از پیش‌بینی‌های نگران‌کننده از سوی مقام‌ها، دیپلمات‌ها و تحلیلگران همراه بود. بیم آن می‌رفت که ترامپ در برابر سیاستمدار کهنه‌کار و مأمور پیشین کا. گ. ب مغلوب شود و به او اجازه دهد گام‌های بلندی در جهت تحقق هدفش بردارد: به زانو درآوردن اوکراین، بازگرداندن آن به جایگاه یک دولت تابع روسیه، و شکستن اتحاد شکننده غرب با قرار دادن آمریکا در تقابل با کی‌یف و متحدان اروپایی‌اش.
اگرچه چنین اتفاقی رخ نداد و اوکراین قربانی معامله نشد، اما پوتین همچنان به نظر می‌رسد بیشترین بهره را از این دیدار برده باشد.
او موفق شد نشست را به دست آورد؛ در حالی‌که تحت پیگرد اتهامات جنایات جنگی قرار دارد، در خاک آمریکا به‌عنوان یک دوست مورد استقبال واقع شد، نه رهبر یک دولت منفور که به همسایه‌ای مستقل تجاوز کرده است.
دستاورد‌های پوتین بدون تعهد به آتش‌بس
پوتین همه اینها را بدون پذیرش هیچ امتیاز عمده‌ای، حتی آتش‌بس، به دست آورد ـ و آلاسکا را نیز بدون هیچ تعهدی به آتش‌بس ترک کرد؛ با وجود آنکه ترامپ در نشست خبری مشترک اعلام کرد همتای روسش مایل است هزاران جان را نجات دهد. به‌نظر می‌رسد چندان هم مایل نبوده است.
نشست پرانتظار و شتاب‌زده آلاسکا هرگز قرار نبود مشابه اجلاس سرنوشت‌ساز یالتا باشد؛ جایی که ژوزف استالین توانست فرانکلین روزولت بیمار و وینستون چرچیل ناراضی را متقاعد یا به قولی وادار کند تا اروپا را میان حوزه‌های نفوذ غرب و شوروی تقسیم کنند.
مقایسه با یالتا و ریکیاویک
همچنین قرار نبود این نشست شبیه به اجلاس مهم ریکیاویک باشد؛ جایی که در سال ۱۹۸۶ رونالد ریگان و میخائیل گورباچف پایه‌های کنترل آتی تسلیحات هسته‌ای را بنا نهادند و به روند کاهش تنش‌های جنگ سرد کمک کردند.
البته گورباچف می‌کوشید فروپاشی اتحاد شوروی را به‌گونه‌ای آبرومندانه مدیریت کند؛ اما پوتین مصمم است امپراتوری را احیا کند.
به گفته ناظران کارکشته، از فیونا هیل، مسئول سابق امور روسیه در دولت ترامپ، گرفته تا مایکل کارپنتر، مدیر پیشین امور اروپا در شورای امنیت ملی دولت جو بایدن، نشست آلاسکا اشتباه بود.
کارپنتر گفت: «این نشست به او در صحنه جهانی مشروعیت بخشید.»
روایت کرملین از نشست آلاسکا
و این مشروعیت فقط در سطح جهانی نبود. بی‌تردید کرملین و رسانه‌های تحت کنترل دولت روسیه به‌شدت در حال ترسیم این نشست به‌عنوان رویدادی هستند که بیش از آنکه درباره اوکراین باشد، بر محور پوتین و ترامپ می‌چرخد؛ دو رهبر قدرت‌های بزرگ که کنار یکدیگر نشسته‌اند تا شکل آینده جهان را تعیین کنند.
پیش از نشست، پوتین همچنین موفق شد تأییدیه‌ای آمریکایی برای ایده «زمین در برابر صلح» در اوکراین بگیرد؛ اقدامی که معادلات را به زیان کی‌یف تغییر داد.
تاکتیک‌های پوتین در بهره‌گیری از ترامپ
پوتین در اظهارات خود در کنفرانس خبری، به‌طور ویژه ترامپ را برای تلاش‌هایش جهت پایان دادن به جنگ ستود. رهبر روسیه به اندازه کافی باهوش است که بداند تشویق محترمانه از ترامپ همواره نتیجه‌بخش است؛ حربه‌ای که ولودیمیر زلنسکی، رئیس‌جمهور پرشور اوکراین، در دیدار جنجالی خود در کاخ سفید اوایل امسال تقریباً به‌طور مرگباری از آن غفلت کرد.
اما هیچ نشانه‌ای دیده نمی‌شود که پوتین آماده تغییر مسیر از هدف اصلی خود باشد ـ یعنی کنترل بر اوکراین، کشوری که او اساساً باور ندارد باید وجود داشته باشد.
تداوم اهداف کرملین در جنگ اوکراین
این موضوع زمانی آشکار شد که او بار دیگر درباره «ریشه‌های اصلی» جنگ سخن گفت و به «تهدید‌های بنیادین علیه امنیت [روسیه]» اشاره کرد؛ عباراتی که در ادبیات کرملین به معنای مقصر دانستن ناتو و اروپا در بروز جنگ است.
پوتین اظهار داشت: «ما همواره اوکراین را ملتی برادر دانسته‌ایم.» به بیان دیگر، اوکراین در ساختار ذهنی پوتین بخشی از «جهان روسی» محسوب می‌شود.
تلاش برای مهار خشم ترامپ و تحریم‌های غرب
هدف پوتین از نشست آلاسکا بدون تردید این بود که از برانگیختن خشم ترامپ پرهیز کند، از اعمال تحریم‌های بیشتر غرب علیه روسیه یا متحدانش جلوگیری نماید و همچنان همان مسیری را که تاکنون پیموده است ادامه دهد.
رئیس‌جمهور روسیه کوشید خود را به‌عنوان شریکی سازنده برای صلح معرفی کند و گفت امیدوار است دیگران مانع پیشرفت در مسیر پایان جنگ نشوند.
خط خبری کرملین برای رسانه‌های داخلی
این روایت همان چیزی است که کرملین به رسانه‌های روسی دستور داده تا در پوشش نشست برجسته کنند. بنا بر گزارش رسانه مستقل «مدوزا»، دستورالعمل‌های کرملین به خبرنگاران دولتی تصریح کرده است که باید نقش پوتین در «تعیین دستورکار» روابط روسیه و آمریکا را برجسته کنند و اوکراین را غیرمنطقی و ناتوان از مذاکره نشان دهند.
به بیان دیگر، پوتین هیچ عجله‌ای برای پایان جنگ ندارد ـ در واقع، پایان دادن به جنگ ممکن است جایگاه رژیم او را به خطر اندازد؛ چراکه خروج از اقتصاد جنگی می‌تواند چشم‌انداز بروز شکاف‌های خطرناک سیاسی و اجتماعی در داخل روسیه را افزایش دهد.
پیامد‌های ادامه جنگ برای اروپا و غرب
افزون بر این، طولانی شدن جنگ فشار بیشتری بر کشور‌های اروپایی و اتحاد فراآتلانتیک وارد می‌کند. کش‌دار شدن منازعه، هم انسجام اروپا را تهدید می‌کند و هم شکاف میان آمریکا و متحدانش را تعمیق می‌بخشد؛ و این همان راهبردی است که کرملین سال‌ها در پی آن بوده است.
ثبت دیدگاه