به گزارش خبرنگار مهر، برنامه «لاله خیز» این شب ها با اجرای راحله امینیان از شبکه یک سیما پخش می شود و از اولین برنامه هایی بود که در میان جنگ ۱۲ روزه روی آنتن رفت و به صورت منسجم و هدفمند خانواده های قربانیان جنگ را دعوت به حضور در برنامه کرد. به همین بهانه مصطفی قاسمیان فعال رسانه یادداشتی را درباره این برنامه به نگارش درآورده است.
در متن این یادداشت می‌خوانید:
«روایت لاله‌های تازه یک خاک «لاله‌خیز»
در حالی که طی روزهای نخست تجاوز نظامی رژیم صهیونیستی به خاک کشورمان، تولیدات تلویزیونی درباره شهدای شاخص مثل فرماندهان و دانشمندان بیشتر روی آنتن می‌رفت، با گذشت چند روز از جنگ، جای خالی محصولی درباره دیگر شهیدان – که طی روزهای اول به چشم آمده بود – با برنامه‌ای پر شد که حالا به یکی از ستون‌های روایت تصویری از این جنگ تبدیل شده است. «لاله‌خیز» که به سرعت جای خود را میان این عناوین باز کرد، امروز بین برنامه‌هایی که از زوایای مختلف و با مأموریت‌های متنوع به جنگ تحمیلی دوم می‌پردازند، جایگاه یک محصولی شاخص را به دست آورده است.
برنامه تلویزیونی «لاله‌خیز» محصول جدید شبکه یک سیما، مأموریت اصلی خود را گفتگو با بازماندگان شهدای جنگ تحمیلی دوم قرار داده و به ثبت و ضبط روایت خانواده‌ها از شهید یا شهیدان‌شان می‌پردازد. نخستین ویژگی برنامه، تنوع آن است که از افرادی با سن، جنس، شغل و قومیت مختلف دعوت می‌کند و اجازه نمی‌دهد روایت آنها لابلای روایت‌ها از شهدای شاخص – که البته آن هم امری مهم و لازم است – گم شود؛ از سرداران گرفته، تا نظامیان رده‌های پایین‌تر، کادر اداری زندان اوین و دیگر شهدا.
اجرای «لاله‌خیز» هم از جمله نقاط قوت دیگر این برنامه به شمار می‌آید. راحله امینیان مجری باسابقه رسانه ملی که رابطه‌ای عاطفی با سوژه‌های برنامه برقرار می‌کند و گویی خود با این شهدا ارتباط خانوادگی دارد، با صمیمیت به خانواده‌های شهدا نزدیک می‌شود و با نگاهی جستجوگر، به کندوکاو در احوالات شخصی شهدا می‌پردازد؛ نتیجه این صمیمیت که با چهره سمپاتیک او تأثیری دوچندان پیدا کرده، دسترسی مجری «لاله‌خیز» به نکاتی است که شاید در هر گفتگویی قابل دستیابی نباشد. امینیان البته در این جستجو، دقت کافی دارد؛ عبارات و جملات کلی مثل «مهربانی» و «مردمداری» را به راحتی نمی‌پذیرد و از مصادیق آن می‌پرسد. نتیجه آنکه جزئیاتی از زندگی شهدای این جنگ را برای تماشاگران روایت می‌کند که جالب و تأمل‌برانگیز است و می‌تواند برای مخاطب تلویزیون تأثیرگذار باشد.
مسیر درست گفتگوهای «لاله‌خیز» که حاصل دقت مجری در پرسش‌ها و تجربه او در ورود به‌اندازه به جنبه‌های مختلف زندگی شهداست، خروجی این روایت‌ها را به سمتی برده که بسیاری از تماشاگران برنامه را درگیر می‌کند. در روند یادشده البته نباید از نقش تدوین این اثر گذشت که احتمالاً از گفتگوهایی طولانی‌تر، حدود ۳۵ تا ۴۵ دقیقه محتوای تماشایی‌تر بیرون می‌کشد و روایتی شنیدنی‌تر به دست می‌دهد.
«لاله‌خیز» از جمله عناوینی است که در تاروپودش می‌توان عشق و دغدغه وطن را مشاهده کرد؛ از طراحی و اجرای سریع برنامه گرفته، تا نگاه محبت‌آمیز مجری به خانواده شهدا و بغض‌هایی که در گلوی مهمانان، مجری و تماشاگران می‌نشیند. اگرچه شاید بخش‌های مختلف این اثر به قدر برخی برنامه‌های سرگرمی‌محور، پرهزینه و پرسروصدا در شبکه‌های اجتماعی وایرال نشود، اما بی‌تردید می‌تواند بسیار تأثیرگذار و مفید باشد؛ هم در ثبت و ضبط روایت‌ها از شهدای مدافع وطن و هم در ترغیب جوان‌ترها به ادامه راه آنها.»
ثبت دیدگاه