۱۴ مهر ماه، نخستین سالروز درگذشت آتیلا پسیانی است؛ هنرمندی که بازی زندگی را خوب بلد بود و نام گروهش را هم گروه تئاتر «بازی» گذاشته بود.
سبک و سیاق کارش با سلیقه بخشی از جامعه تئاتری جور نبود و به همین دلیل کم ناسزا نشنید. با این همه هرگز اجازه نداد سختی‌های کار هنر، راهش را سد کند و همواره در حال تلاش و تکاپو بود.
آخرین نمایشش را کمی پیش از همه‌گیری کرونا اجرا کرد و این ویروس مهلک اجازه نداد تا اجرای «قهوه قجری» در تالار اصلی مجموعه تئاتر شهر به پایان برسد.
او نیز مانند عباس کیارستمی آخرین روزهای زندگی‌اش را در فرانسه سپری کرد و در همین سرزمین چشم از جهان فرو بست؛ جایی که قبلا در جشنواره تئاتر آوینیون و دیگر رویدادهای هنری‌اش حضور پیدا کرده بود.
در سال‌هایی که با ویروس منحوس کرونا سپری کردیم، جمع‌های هنری هم مانند همه جمع‌های دیگر برچیده شد و هنوز در حال و هوای همین دوران انزوا و دوری بودیم اما صبح آن روز پاییزی جمعی در مقابل تالار وحدت شکل گرفت که در دوران بعد از کرونا کم‌سابقه بود و یادآور سال‌های دورتر بود؛ جمعی که برای بدرقه آتیلا پسیانی به تالار وحدت آمد. همه آمدند اما او که همیشه دوستدار جوانان و حامی آنان بود، خودش نبود تا با خنده‌های همیشگی‌اش به آنان دلگرمی بدهد و بگوید چرا همه چیز را ساخت می‌گیرید و …
حالا که یک سالی است از دنیا رفته، کمتر زمانی بوده تا جای خالی او حس نشده باشد. چه بسیار لحظاتی که گوشه ذهن جامعه تئاتری حضور داشته است و بسیاری از فعالان تئاتر ته ذهن‌شان به این فکر کرده‌اند که اگر آتیلا پسیانی بود، در این موقعیت چه می‌کرد. حکایت او شده حکایت حضور حاضر غایب.
تازه‌ترین حضور او در تئاتر اجرای نمایش «جزیره لؤلؤ» به کارگردانی ستاره پسیانی است که از روز یکشنبه ۱۵ مهر ماه اجرای خود را در تماشاخانه ایرانشهر آغاز می‌کند.
ثبت دیدگاه