به گزارش خبرنگار مهر، حجت الاسلام والمسلمین علوی تهرانی کارشناس مسائل دینی در سخنرانی مسجد حضرت امیر (ع) گفت: دو مفهوم «نور» و «ظلمت» از اساسی‌ترین مباحث قرآن کریم‌اند.
وی افزود: حتی واژه «نور» از اسامی قرآن است؛ همان «نوراً مبیناً» که در آیه آمده و به‌عنوان یکی از نام‌های قرآن معرفی شده است. نور فی‌نفسه روشن است، اما هر نوری روشنگر نیست. در سوره ابراهیم، آیه اول، خداوند می‌فرماید: کتابٌ أنزلناه إلیک لتخرج الناس من الظلمات إلی النور بإذن ربهم…
علوی تهرانی بیان کرد: این کتاب برای آن نازل شده است که مردم را به اذن پروردگارشان از تاریکی‌ها به سوی نور هدایت کند. همچنین در سوره حدید، آیه ۹ آمده است: لیخرجکم من الظلمات إلی النور… امام باقر (ع) و امام صادق (ع) در تفسیر این آیات فرموده‌اند که «نور» در اینجا به معنای ولایت امیرالمؤمنین علی (ع) است. هدف قرآن، رساندن مردم به این ولایت است و بدون آن، قرآن به تنهایی مایه رستگاری کامل نخواهد بود.
این کارشناس امور مذهبی اظهار داشت: امام باقر (ع) و امام صادق (ع) در تفسیر این آیات فرموده‌اند که «نور» در اینجا به معنای ولایت امیرالمؤمنین علی (ع) است. هدف قرآن، رساندن مردم به این ولایت است و بدون آن، قرآن به تنهایی مایه رستگاری کامل نخواهد بود.
وی با بیان اینکه حضرت سیدالشهدا (ع) نیز در نهضت عاشورا جنگ را هدف خود قرار نداده بودند ادامه داد: بلکه ایشان قصد داشتند مسیر دین را اصلاح و هدایت مردم را احیا کنند. حضرت همواره از آغاز دشمنی نظامی پرهیز می‌کردند، چنان‌که در روز عاشورا وقتی مسلم‌بن عوسجه در تیررس شمر قرار گرفت و درخواست شلیک کرد، امام فرمودند: من آغازگر جنگ نخواهم بود.
علوی تهرانی عنوان کرد: امام حسین (ع) در روز عاشورا خطبه‌ای با یازده محور ایراد کردند که شامل معرفی نسب شریف خویش، یادآوری پیوند خانوادگی با پیامبر (ص)، حمزه سیدالشهدا و جعفر طیار، استناد به حدیث «الحسن والحسین سیدا شباب اهل الجنة»، تأکید بر بی‌گناهی کامل خود و مراجعه به گواهان موثق بود. ایشان نامه‌ها و دعوت‌هایی را که از جانب بزرگان کوفه همچون شَبَث‌بن ربعی، حَجّاربن اَبجر و قیس‌بن اشعث به ایشان ارسال شده بود، بازگو کرده و افزودند: آیا شما نبودید که بارها نوشتید: العَجَل العَجَل، تا به کوفه بیا و سپاه آماده‌ای مهیا گشته است؟
این کارشناس مسائل دینی ادامه داد: امام در برابر پیشنهاد دشمن برای تسلیم شدن فرمودند: به خدا سوگند، مانند ذلیلان دست در دست آنان نخواهم گذاشت و همچون بردگان تسلیم نخواهم شد. این موضع نشان می‌داد که هدف ایشان صرفاً پیروزی نظامی نبود، بلکه هدایت و اثبات حقانیت راه اهل بیت بود.
وی در بخش دیگر سخنرانی به موضوع «گریه بر امام حسین (ع)» پرداخت و آن را سنتی دانست که از آغاز خلقت و زمان حضرت آدم (ع) جاری بوده است. در روایت آمده که حضرت آدم پس از خطای ترک اولی، هنگام شنیدن نام حسین (ع) متأثر و گریان شد. این سوگواری نه‌تنها در میان اولیای الهی، بلکه حتی در میان دشمنان امام نیز دیده شد. تاریخ طبری نقل می‌کند که در اوج نبرد کربلا، برخی از پیرمردان کوفه و صاحبان نفوذ، بر بلندی‌ها ایستاده و برای امام حسین (ع) گریه می‌کردند؛ هرچند هیچ‌گاه قدمی در یاری او برنداشتند. حضرت زینب (س) نیز در خطبه‌های خود در کوفه مردم را به سبب این تناقض ملامت فرمودند.
علوی تهرانی با تاکید بر اینکه گریه بر سیدالشهدا آثار مادی و معنوی فراوان دارد و استمرار آن، چنان‌که در زندگی امام سجاد (ع) و امام عصر (عج) دیده می‌شود، نشانه پیوند قلبی و وفاداری به راه امام است گفت: البته این گریه باید همراه با درک سه هدف اصلی قیام باشد: احیای کتاب خدا، زنده نگه‌داشتن سنت پیامبر و پاسداری از ولایت اهل بیت. گریه‌ای که فاقد این آگاهی باشد، تفاوتی با اشک‌های اشراف کوفه یا مردم شام نخواهد داشت.
این کارشناس مذهبی گفت: امام حسین (ع) در نامه‌ها و خطبه‌های خود، مردم را به کتاب خدا و سنت رسولش دعوت کردند و هشدار دادند که این دو فراموش شده و بدعت جایگزین آنها شده است. این پیام همانند وصیت امروزین امام زمان (عج) است؛ که پیروان باید حقوق قرآن و عترت را بشناسند و در حمایت عملی از آن کوتاهی نکنند.
در پایان، وی یادآور شد که آزمون امروز امت اسلامی در وفاداری به امام زمان خویش، همانند آزمون کوفیان در برابر امام حسین (ع) است. وفاداری واقعی در عرصه عمل و پایداری بر مسیر حق معنا پیدا می‌کند، نه صرف ادعا یا سوگواری ظاهری.
ثبت دیدگاه