به گزارش خبرگزاری مهر، حجت‌الاسلام میرمحمدیان، مسئول بنیاد هدایت روایت خواندنی و شیرین از منبری برای یک هیئت بی‌صدا نوشت؛ روایتی خواندنی از جذبه‌ی محبت ارباب ما برای ناشنوایان. متن این یادداشت به شرح زیر است:
رضا اژدرمحمدی، اهل و ساکن مشهد بود و پدر و مادرش هر دو ناشنوا. می‌گفت: هر محرم که می‌رسید، اندوه محرومیت از شنیدن شور و شوق عزاداری رو توی چهره پدر و مادرم می‌دیدم. غرق در سکوت بودن و این غصه، کم‌کم به دغدغه من تبدیل شد.
با اینکه دانشجو بودم اما همین دغدغه من رو به سمت حوزه علمیه برد. پدر و مادرم انتظار هر اتفاق عجیبی را داشتن جز اینکه من بخواهم از دانشگاه انصراف بدهم. خیلی سخت بود بپذیرند من بعد از دو سال تحصیل در رشته عمران، بخوام دانشگاه رو رها کنم.
وقتی گفتم: تصمیم گرفتم برای ناشنوایان کاری کنم، خودشون رو سرزنش می‌کردن و می‌گفتن: «چه اشتباهی کردیم! کاش تو رو وارد هیئت ِ خودمون نمی‌کردیم»
توی این مسیر با حاج‌آقا مهدی ظریفی که او هم پدر و مادری ناشنوا داشت رفیق شدم و با هم، زبان اشاره یاد گرفتیم.
کم‌کم، روضه‌ها و نوحه‌ها رو به زبان اشاره ترجمه کردیم، به لطف خدا هیئت ی اختصاصی برای ناشنوایان برپا شد و حالا با گذشت ۱۰ سال از آن روزها، پدر و مادرم، نه تنها ناراضی نیستن بلکه اصلی‌ترین مشوق و پشتیبان من شدند.
آن سال‌ها یک نفر جملات سخنران رو برای جمع ترجمه می‌کرد اما حالا ما با زبان اشاره و بی‌واسطه سخنرانی می‌کنیم و تأثیر خیلی بهتری دارد.
ثبت دیدگاه