کریدور هند- خاورمیانه- اروپا ؛ جاده وعده های کاغذی

بازار؛ گروه بین الملل: «دکتر جان اسفاکیاناکیس» در طی مقاله ای که در سایت تحلیلی عرب نیوز منتشر شد، نوشت: حقیقتی که به طور جهانی پذیرفته شده این است که خاورمیانه بار دیگر آماده است تا قلب تپنده تجارت جهانی باشد. کریدور اقتصادی هند-خاورمیانه-اروپا، معروف به IMEC که هند، عربستان سعودی، امارات متحده عربی، اتحادیه اروپا، فرانسه، ایتالیا، آلمان و ایالات متحده همگی به آن پیوستند، نه تنها به عنوان یک مسیر تجاری، بلکه به عنوان مدرکی مبنی بر اینکه جغرافیا در قرن بیست و یکم هنوز می‌تواند از نو ترسیم شود، مطرح شده است.
این ایده اغواکننده است؛ شبکه ای متشکل از دو کریدور؛ یکی از هند تا خلیج فارس و دیگری از خلیج فارس تا اروپا که توسط بنادر، راه‌آهن و کابل‌های دیجیتال به هم متصل شده‌اند. در تئوری این طرح می‌تواند هشت تا ده روز از زمان حمل و نقل را در مقایسه با مسیر سوئز کاهش دهد، هزینه‌های حمل و نقل را کاهش دهد و به عنوان یک وزنه تعادل «مبتنی بر ارزش» در برابر طرح یک کمربند یک جاده چین عمل کند. با این حال خطوط پررنگ روی نقشه بخش آسان ماجرا هستند؛ تبدیل آنها به فولاد، بتن و رژیم‌های گمرکی کاربردی، جایی است که بسیاری از چشم‌اندازهای بزرگ از بین می‌روند.
برآوردهای اولیه هزینه، هزینه کریدور هند-خاورمیانه اروپا را بین ۲۰ تا ۳۰ میلیارد دلار تخمین می‌زند، رقمی که با در نظر گرفتن نیازهای مهندسی، تملک زمین و امنیت افزایش خواهد یافت. این پروژه به عنوان ابتکار هند آغاز شد و بعداً توسط اتحادیه اروپا و عربستان سعودی پذیرفته شد. با این حال، برخلاف طرح یک کمربند یک جاده یا کریدور حمل و نقل بین‌المللی شمال-جنوب، هند یک نهاد اجرایی اختصاصی ایجاد نکرده و بودجه واقعی را نیز متعهد نشده است. بدون حاکمیت شفاف و سرمایه متعهد، کریدور اقتصادی هند-خاورمیانه-اروپا به جای یک شریان تجاری فعال، در معرض خطر تبدیل شدن به یک مفهوم پاورپوینت است.
تأمین مالی به مشارکت هند و اتحادیه اروپا متکی خواهد بود و عربستان سعودی و ایالات متحده نقش‌های ضروری ایفا می‌کنند. موضع واشنگتن به‌طورکلی مثبت است، اگرچه کریدور هند-خاورمیانه اروپا را از دریچه یک دستور کار استراتژیک بزرگ‌تر مرتبط با توافق‌نامه‌های ابراهیم می‌بیند. برای هند، محاسبات پیچیده‌تر است؛ یک مسیر سریع‌تر و مطمئن‌تر به اروپا می‌تواند صادرات را افزایش دهد، اما جاه‌طلبی‌های زیرساختی داخلی دهلی نو – از راه‌آهن پرسرعت گرفته تا شبکه‌های برق تجدیدپذیر – در حال حاضر منابع مالی را محدود می‌کند. علاوه بر این، تعرفه‌های ۵۰ درصدی اعلام‌شده اخیر دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور آمریکا بر برخی از صادرات هند، یک چالش استراتژیک ایجاد کرده است: آیا کریدوری که تا حدودی توسط واشنگتن حمایت می‌شود، می‌تواند واقعاً نیش اقتصادی حمایت‌گرایی ایالات متحده آمریکا را جبران کند؟