در شهریور ۱۳۵۶ عارف، خواننده‌ی سرشناس و مشهور ایرانی تحت تاثیر یک حادثه‌ی تلخ رانندگی فکری به نظرش رسید که با اجرای آن از تصادفات ناشی از حرکت دنده عقب و چپ و راست وسایل نقلیه‌ی سنگین کاملا جلوگیری می‌شد.
این خواننده‌ی دیپلمه‌ی هنرستان صنعتی که آن روزها به خاطر بیماری «هپاتیت» در بیمارستان بستری بود، روی تخت بیمارستان در این باره با خبرنگار مجله‌ی «جوانان امروز» گفت‌وگو کرد. در ادامه این گفت‌وگو را به نقل از جوانان امروز به تاریخ ۲۸ شهریور ۵۶ می‌خوانید:
من پس از مدت‌ها فکر و طرح نقشه سرانجام تصمیم گرفتم از طریق مجله‌ی «جوانان» که بزرگ‌ترین رقم فروش را در جامعه‌ی ایرانی دارد و به تمام دنیا می‌رود این ابتکار و اختراع خود را اعلام کنم.
چگونه در گرفتاری‌های حرفه‌ای و هنری به فکر طرح یک کار فنی افتادی و اختراعت چیست؟
اختراع من جنبه‌ی انسانی دارد و چنانچه مورد بهره‌برداری قرار گیرد، در آینده در انواع تصادفی که مورد نظر من است هیچ‌کس آسیب نخواهد دید. سال‌ها اتومبیلم را در پارکینگی می‌گذاشتم و به خاطر رفت و آمد مداوم به آن‌جا با متصدی پارکینگ و خانواده‌اش دوست شده بودم. یک روز اطلاع یافتم متصدی پارکینگ در حالی که ماشینی را عقب و جلو می‌کرده بچه‌اش را زیر گرفته و کشته است.
آن مرد بعدا کارش به تیمارستان کشید و من از این جریان خیلی متاثر شدم به طوری که دیگر نتوانستم به آن پارکینگ مراجعه کنم. بارها در اخبار روزنامه‌ها خواندم که پدری هنگامی که کامیون خود را به عقب می‌رانده به علت عدم دید پشت با بچه‌اش تصادف کرده و او را از بین برده است. همین اخبار و مسائل باعث شده بود تا همیشه به فکر راه چاره‌ای برای جلوگیری از این‌گونه حوادث باشم و به خود می‌گفتم چرا مخترعین و یا شرکت‌های سازنده‌ی وسایل نقلیه برای این مسئله فکری نکرده‌اند.
به طوری که می‌دانید کامیون‌ها و تریلرها نمی‌توانند پشت خود را ببینند به علت ارتفاع زیاد ماشین، راننده اطراف خود را به‌سختی می‌بیند و چنانچه بچه‌ای جلو یا کنار ماشین ایستاده باشد به چشم نمی‌خورد و اغلب حادثه اتفاق می‌افتد.
در حال حاضر کاری که رانندگان برای جلوگیری از این‌گونه خطرات می‌کنند استفاده از شاگرد است و هنگامی که راننده‌ی کامیون قصد حرکت با دنده عقب را دارد شاگردش به او فرمان می‌دهد و چه‌بسا که به خاطر فاصله و صدای موتور ماشین صدای شاگرد هم به گوش نمی‌رسد و راننده نمی‌داند چه باید بکند.
ثبت دیدگاه