حالا نوبت گلزنی مهدی طارمی است

زمانی ستاره سرخ نماد فوتبال یوگسلاوی، برزیل اروپا بود. ساویچویچ، پروسینچکی، پانچف، یوگوویچ، استویکوویچ. ورزشگاه ماراکانا جوی ترسناک داشت. فینال جام باشگاه‌های اروپا 1991 با پیروزی در ضربات پنالتی مقابل مارسی و بعد از آن قهرمانی در جام بین‌قاره‌ای. اما پس از آن، ستاره به نزول افتاد و دیگر در آسمان اروپا ندرخشید. شرق ناپدید شد، یوگسلاوی بالکانیزه شد و صربستان به حاشیه رانده شد.

ستاره سرخ که همیشه در لیگ داخلی سلطه داشت، هیچ‌گاه از مرحله گروهی عبور نکرد و تمام ۹ بازی خارج از خانه‌اش را از زمان تبدیل جام باشگاه‌ها به لیگ قهرمانان اروپا باخت. اینتر در ۹ بازی اخیر خود در اروپا در خانه نباخته است. به نظر می‌رسد این «آزمون عدد ۹» است. ستاره سرخ در بازی اول ۱-۲ به بنفیکا در خانه باخت و اکنون با اینتر، فینالیست ۲۰۲۳ و یکی از مدعیان اصلی، روبرو است. سرنوشتش مشخص به نظر می‌رسد. اما امشب چه اینتری خواهیم دید؟

اینزاگی نیز مانند همه از وضعیت و عملکرد این شروع فصل شگفت‌زده شده است. دو تساوی و یک شکست (در دربی) در لیگ، هفت گل خورده. سال گذشته در همین زمان، با انرژی مسابقه نزدیک با منچسترسیتی در استانبول، اینتر مثل یک کشتی جنگی بود: پنج پیروزی از شش بازی در سری آ، و فقط سه گل خورده (تا پایان نیم‌فصل اول تنها ۹ گل می‌خورد).

تیم، قدرت غیرقابل شکست خود را نشان می‌داد و قبل از شروع بازی، حریفان را می‌ترساند. بازیکنان به‌صورت خودکار حرکت می‌کردند و از عادت‌های فصل اول اینزاگی فراتر رفته بودند: حرکت سریع و پیچیده با توپ، دو یا حتی سه هافبک بازی‌ساز (و یک بارلا که به بلوغ رسیده بود)، دفاعی که تقریباً به آن نزدیک نمی‌شدی و باستونی به عنوان یک وینگ اضافه به جلو می‌آمد. این یک تحول بازی‌سازی بود که در اروپا ستایش می‌شد.

آن قدرت‌های خارق‌العاده ناپدید نشده‌اند، اما کمی ضعیف‌تر شده‌اند. انگار اینتر دیگر نمی‌تواند آن تمرکز شدید را برای تمام ۹۰ دقیقه حفظ کند. گل‌هایی که تیم دریافت کرده، تکراری بوده و الهام‌بخشی در بازی چالهان اوغلو، مخیتاریان و لائوتارو تا بازی مقابل اودینزه وجود نداشت. با این حال، پیروزی ۴-۰ مقابل آتالانتا و تساوی "به سبک قدیم" با سیتی نشان داد که این فقط یک افت طبیعی و انسانی است.

تصادفی نیست که اینزاگی، که به ندرت به چرخش بازیکنان اعتماد می‌کرد، اکنون تیمش را بیش از هر زمان دیگری چرخانده است. شاید حتی بیش از حد، مانند دربی. اما اگر یک بازی باشد که به چرخش بازیکنان اختصاص داشته باشد، آن بازی اینتر مقابل ستاره سرخ است، که روی کاغذ، آسان‌ترین بازی از بین هشت تیم این گروه بزرگ لیگ قهرمانان است. تیم‌هایی مانند یانگ بویز و اسپارتا پراگ در بازی‌های خارج از خانه ممکن است چالش‌های سخت‌تری ایجاد کنند.

پیروزی و بس! چاره‌ای جز برد نیست. سه امتیاز و چند گل برای رتبه‌بندی اسرارآمیزی که اکنون محاسبات و مدیریت در آن ممنوع است. تساوی با سیتی افتخارآمیز بود اما تنها یک امتیاز به دست آورد. اینتر واقعی نیاز است، نه لزوماً تیم اصلی. تیم دوم اینزاگی هم از ستاره سرخ بهتر است.

در خط دفاع، ترکیب پاوارد، دی‌فرای و باستونی نباید از ان‌دیایه و ماکسیموویچ ۱۷ ساله بترسد. در خط میانی، هدایت بازی باز هم به چالهان اوغلو سپرده خواهد شد و مخیتاریان و زیلینسکی در کنارش خواهند بود. کارلوس آگوستو احتمالاً به دی‌مارکو یک استراحت می‌دهد. در خط حمله، حضور طارمی قطعی است و هنوز در مورد هم‌بازیش تردید وجود دارد: شواهد به آرناتوویچ اشاره می‌کنند که از نظر تاکتیکی تفاوت زیادی با ایرانی ندارد، اما منطق لائوتارو را ترجیح می‌دهد که به تازگی به فرم گلزنی بازگشته است.

طارمی در لیگ قهرمانان تازه‌کار نیست؛ او یکی از نمادهای پورتو بود و ۱۰ گل به ثمر رساند که بسیاری از آن‌ها بسیار زیبا بودند. ظرافت و چابکی حرکات او تنها در ظاهر با فیزیک قدرتمندش تضاد دارند. او به عنوان یک مهاجم دوم با حرکات ناگهانی و باز کردن فضا برای دیگران عمل می‌کند و در محوطه جریمه هم حضوری تأثیرگذار دارد. این ویژگی‌ها تعریف‌کننده نقش او هستند. گل‌های او کم نبوده‌اند، اما دربی داستان متفاوتی است. بازی‌های جنوا و مونزا نشان دادند که اینتر دیگر مانند گذشته نمی‌تواند بازی‌های آسان را به راحتی حل کند. متوقف کردن آن آسان‌تر شده است.