آلکساندر اسمیت Alexander Smith، در ان.بی.سی نیوز، مقاله ای در هفتم آوریل 2024 نوشت که ترجمه آنرا می خوانید:
شش ماه پس از یورش تروریستی حماس از باریکه غزه و قتل عام ویرانگری که 1200 نفر را کشت و 250 نفر را گروگان گرفت، آنچه حاصل شده، جنگی است که به نظر می رسد همه به شکلی بازنده آن باشند.
این واقعیت روز یکشنبه (در شش ماهگی این جنگ) در همه عرصه های آن نمایان است: در خیابان های تل آویو، که دهها هزار معترض در تمنای آزادی گروگانهایی که هنوز بازنگشته اند، گرد می آیند؛ در ویرانه های غزه که انباشته از مردگان است و در قاهره که گفتگوگران یک بار دیگر برای دستیابی به آتش بس، تکاپو می کنند.
جنگ اسراییل در غزه، بیش از 33 هزار نفر را کشت که بیشترشان زنان و کودکان بودند. اسراییل میگوید که دو هدف اصلی اش آزادی 130 گروگان باقیمانده و انهدام گروه پیکارجوی حماس است، هدفی که منتقدان می گویند بیش از حد جاه طلبانه است و ناممکن.
در این میان، اسراییل در پهنه بین المللی، بیشتر و بیشتر منزوی می شود، تا جایی که حتی نزدیکترین متحدش، آمریکا، خواهان توجه بیشتر به حفاظت از غیرنظامیان فلسطینی در غزه است؛ جایی که گمان می رود بیش از یک میلیون نفر در آستانه قحطی قرار دارند. کشتن هفت امدادگر توسط اسراییل هم، به موج محکومیت جهانی دامن زد و اکنون چهره های برجسته ای در اروپا و آمریکا خواهان تعلیق فروش های جنگ افزاری به اسراییل هستند.
در داخل کشور، نتانیاهو هدف اعتراضات انبوه خیابانی است که خواهان برکناری وی به دلیل مدیریتش بر جنگ هستند، هرچند اکثریت جامعه اسراییل، عموما از جنگ با حماس حمایت می کنند. این اعتراضات، بسیاری از خانواده های گروگانها را هم در بر می گیرد که می گویند برای نتانیاهو، آینده سیاسی اش در اولویت است و نه جان عزیزان آنها. او جنگ را تداوم می دهد تا هم از سقوط سیاسی در امان بماند و هم از دردسر پرونده های حقوقی در دادگاه.
دیشب، شنبه شب، هم دهها هزار نفر برای اعترضاتی ضددولتی در تل آویو گردآمدند که پلیس سرانجام با توسل به زور آنها را متفرق کرد. بسیاری در داخل و بیرون اسراییل نگران هستند که این کشور چه بسا در آستانه یک درگیری مستقیم با ایران باشد، آنهم پس از ماهها خشونتِ جوشانی که اکنون با کشتن فرماندهان سپاه پاسداران در کنسولگری دمشق، به نقطه جوش رسیده است.
یوسی مکلبرگ Yossi Mekelberg، عضو اندیشکده چاتام هاوس لندن، می گوید: "در این گونه جنگ ها، برنده ای وجود ندارد. اوضاع در غزه از هر جهت یک فاجعه تمام عیار است؛ اسراییل هم در غزه بیشتر گرفتار می شود، ایران نیز به همچنین. درباره گروگانها هم خدا می داند چندنفرشان هنوز زنده باشند. اسراییل هم خودش را به یک دولت منزوی (یاغی) تبدیل می کند."
کابوس بشری در غزه، به انباشت ماهها خشم در گوشه کنار جهان انجامیده است: بعلاوه ی بیش از 33 هزار نفری که کشته شده اند، 45% ساختمانها هم ویران شده، یک میلیون و 900 هزار نفر بیجا شده اند و حدود 300 هزار نفر هم در شمال غزه به دام افتاده اند که به گفته خیریه آکسفام charity Oxfam مجبورند با حدود 245 کالری در روز بسازند- یعنی تنها 12% خوراک مورد نیازشان.
اما به نظر می رسد که این کشتار شش امدادرسان بین المللی و راننده فلسطینی شان از "سازمان آشپزخانه مرکزی جهان World Central Kitchen organization" بود که موجب شد موازنه شعار با عمل دگرگون شود. واقعیتی که بسیاری آن را تازه ترین نشانه از این واقعیت می بینند که رنج و مصیبت مردم فلسطین، هیچ اقدام شایانی را بر نمی انگیزد.
هفته گذشته، جو بایدن، رییس جمهوری آمریکا، ریشی سوناک نخست وزیر بریتانیا، و نیز آننالنا بئرباک Annalena Baerbock وزیر خارجه آلمان، یعنی سه کشوری که حامیان اصلی اسراییل به شمار می روند، نسبت به حمله به امدادگران در غزه واکنش تندی نشان دادند.
اما حماس هم به برآورد تحلیلگران، حدود ده هزار رزمنده –یعنی یک سوم پیکارجویانش- را از دست داده و همچنین تقریبا تمامی انبان راکت هایش را. با اینحال گمان می رود که هنوز بسیاری از فرماندهانش زنده باشند و از حمایت اقلیت قابل توجهی در غزه برخوردار باشد.
مکلبرگ از اندیشکده چاتام هاوس می گوید: از هر جهت که نگاه کنید، طرفهایی را می بینید که در این شش ماه آسیب دیده یا در حال نابودی هستند. "اکنون به نظر نمی رسد که هیچ طرفی برنده باشد اما بازندگان زیادی وجود دارند."
ثبت دیدگاه