محمد کریمی‌نیا هنرمند بینارشته‌ای که نمایشگاه دیجیتال آرت جدیدش با عنوان «توافق پنهان» در شهر دبی برپاست، در گفتگو با خبرنگار مهر درباره اینکه کدام یک از رشته‌های تجسمی بیشتر در آثارش نمود دارد یا کدام مدیوم هنری بیشترین تأثیر را در خلق آثارش ایفا می‌کند، توضیح داد: واقعاً سخت است که این موضوع را توضیح دهم و رشته‌ها را تفکیک کنم اما فکر می‌کنم در تمام کارهایی که انجام می‌دهم، طراحی فضا و چیدمان بیشترین نقش را داشته باشد. بعد از آن، بحث اجرایی و تکنیکال شروع می‌شود که به فراخور خلق اثر، مدیوم اجرا نیز پیش می‌رود.
وی درباره تجربه‌اش از نمایشگاه آثارش در خارج از ایران و در سطح بین‌المللی گفت: در کل، تجربه بسیار خوشایندی بود. اول اینکه آثارم در یک گالری بسیار معتبر با فضایی حرفه‌ای و جذاب به نمایش گذاشته شد. گالری نور واقع در شهر دبی محلی برای تعامل با هنردوستان و مجموعه‌داران در سطح بین‌المللی است و طبیعتاً مواجهه مخاطبان در خارج از ایران با آثارم، تجربه جدید و جذابی برایم بود. در ۲ نمایشگاه انفرادی که در ایران داشتم، یکی در خانه هنرمندان ایران که همین مجموعه «توافق پنهان» برای اولین بار رونمایی شد و دیگری مجموعه «گره» در موزه فرش ایران که به تازگی به نمایش درآمده، بازخورد و تعامل مخاطبان با آثارم بسیار جذاب بود. اینکه در خارج از ایران این تعامل حتی بیشتر از ایران اتفاق افتاد، احساس خوبی دارم.
کریمی‌نیا در ادامه عنوان کرد: دومین مورد اینکه آثار این مجموعه در مدیوم دیجیتال آرت ارائه شده‌اند یعنی نقاشی‌های دیجیتال که با نرم‌افزارهای سه‌بعدی و دوبعدی طراحی، اجرا و چاپ شده‌اند و همچنین انیمیشن هر اثر. به این صورت که اگر تلفن همراه خود را روی هر نقاشی بگیرید، یک ویدئو آرت در قالب انیمیشن پخش می‌شود و شما با نزدیک شدن به اثر می‌توانید وارد جهان نقاشی شوید و جزئیات بیشتری ببینید.
وی بیان کرد: این موضوع، برای مخاطبان و مجموعه‌داران در خارج از ایران بسیار تجربه جذاب و خاصی بود، چون علاوه بر کانسپت کلی و موضوعات محتوایی و داستان‌ها، با جهان آثار به واسطه تکنولوژی ارتباط برقرار می‌کردند.
این هنرمند در مورد مدیوم های اجرایی این نمایشگاه نیز توضیح داد: نمایشگاه «توافق پنهان» شامل ۱۶ اثر نقاشی چاپ دیجیتال و انیمیشن، پرفورمنس آرت و موسیقی تلفیقی است؛ در بخش پرفورمنس آرت، طراحی و اجرای قطعه پرفورمنس آرت «پراکسیس بی‌هدفی» از برکه بذری بازنمایانده می‌شود. بذری در بیانیه این اجرا که آن را «پراکسیسِ بی‌هدفی» می‌خواند، می‌نویسد: «ما مدام در حال تمرینیم. برای بهتر شدن، قوی‌تر شدن، کارآمدتر شدن. اگر فقط زمان بیشتری داشتم. اگر فقط بدنم توانمندتر بود. اگر فقط می‌توانستم بیشتر تمرین کنم. اما جای یک پرسش خالی است: هدف چیست؟» و همچنین همراهی سیال سینا نصرتی با بداهه‌نوازی سه‌تار، این مفهوم را به اوج می‌رساند. موسیقی او، که «در لحظه» و «با حال و هوای مخاطبان» تغییر می کند، خود نمادی از جریان بی‌هدف و بی‌قیدِ هستی است. این موسیقی، برای رسیدن به اوج یا معرفی راه حل و یا ایجاد تعلیق پدید نیامده است بلکه ساخته شده تا سیری ملودیک را همچون پرسه‌زنی در مُدهای موسیقی ایرانی ارائه کند؛ گویی صداها، آزاد از زنجیرِ روایت خطی، در فضای نا-آفریده نمایشگاه، تولید و پراکنده می‌شوند.
وی در پاسخ به این پرسش که چه چیزی در آثارش برای مخاطبان جذاب‌تر بود و چه عنصری توانست بیشترین ارتباط را با آنها برقرار کند، گفت: فکر می‌کنم بخش تعاملی که در آثار وجود داشت، بسیار جذاب بود. اینکه تمام روایت‌های ناگفته در اثر، با مواجهه مخاطبان به واسطه تلفن همراه، جهان تازه‌ای فراتر از صرف دیدن یک اثر و یک گالری رقم می‌زد. این تعامل و غرق شدن در جزئیات از طریق تکنولوژی، تجربه متفاوتی را برایشان ایجاد کرد.
کریمی‌نیا درباره ارزیابی‌اش از اینکه سهم هنر دیجیتال در فضای تجسمی کشور چگونه است و اینکه آینده این مدیوم در ایران چگونه خواهد بود، توضیح داد: از آنجایی که هنر دیجیتال یک هنر مدرن و جدید محسوب می‌شود (البته که سال‌هاست عکاسی و گرافیک، بار عظیمی از هنر دیجیتال را به دوش کشیده است) اما ترکیب بین‌رشته‌ای بین تمام هنرهای تجسمی و دیگر هنرها با استفاده از ابزار دیجیتال، مسیر جدیدی در ساحت فضای تجسمی باز کرده است. با توجه به سرعت روزافزون تکنولوژی و علم، ترکیب این فضاها بسیار جذاب و غیرقابل انکار خواهد بود و من آینده بسیار روشنی را برای آن در ایران می‌بینم.
وی در مورد اهمیت برگزاری نمایشگاه‌های خارج از ایران برای هنر ایران و هنرمندان اظهار کرد: برای شخص من، برگزاری این نمایشگاه به عنوان یک هنرمند ایرانی پر از حس افتخار و مسرت بود. وقتی مخاطبان از کشورهای مختلف سؤالاتی در مورد آثار، چه از نظر روایت‌ها و چه از نظر ساخت تکنیکال، مطرح می‌کردند و من راجع به نشانه‌ها و نشانه‌شناسی که بخش مهمی از زیست، تجربه و مواجهه ما از کشور عزیزمان ایران است توضیح می‌دادم، واکنش‌های بسیار جالب و جذابی داشتند و با زبان‌های مختلف این رویداد را تحسین می‌کردند. همیشه این حس افتخار و ایرانی بودن را در قهرمانی ورزشکاران یا جایزه سینماگران و در کل به‌طور غیرمستقیم تجربه کرده بودم، ولی بسیار بسیار خوشحالم که به عنوان بخشی از جامعه تجسمی کشورم ایران، این بار این احساس را با آثار خودم در سطح بین‌المللی داشتم.
کریمی‌نیا ابراز امیدواری کرد که درنهایت بالندگی و آرامش این بستر برای تمام هنرمندان کشور فراهم باشد تا علاوه بر درخشیدن و معرفی فضای هنر دیجیتال ایران در بخش فروش و شرکت در آرت فرهای جهانی نیز زمینه ساز باشند.
وی در پایان درباره مجموعه جدیدش در ایران گفت: در حال طراحی و ساخت اولین پرفورمنس دیجیتال فیزیکال ایران هستم که یک اتفاق نو در فضای بینارشته ای است و از تلفیق رشته‌های هنری مختلف و معماری فضا شکل گرفته است که در اواخر شهریور اجرا خواهد شد.
ثبت دیدگاه