به گزارش خبرنگار مهر، آیت الله احمد عابدی استاد حوزه علمیه در یک سخنرانی با اشاره به پیاده روی اربعین گفت: به رسم اربعین که اکنون، بحمدالله، چند سالی است با شور و نشاط و حضور جمعی شیعیان و بلکه غیرشیعیان برگزار می‌شود و در کنار زیارت حضرت اباعبدالله الحسین علیه‌السلام، عزاداری نیز انجام می‌گیرد، باید عرض کنم که این مراسم یکی از شعائر الهی است.
وی افزود: شعائر الهی دو دسته‌اند: برخی از روز نخست جزو شعائر دین بوده‌اند؛ همان‌گونه که قرآن می‌فرماید: «إِنَّ الصَّفا وَ المَروَةَ مِن شَعائِرِ اللَّهِ»، صفا و مروه از شعائر الهی هستند، یعنی از همان ابتدا مورد تعظیم و تقدیس قرار گرفته‌اند.
عابدی اضافه کرد: اما دسته‌ای دیگر از شعائر در طول زمان شکل می‌گیرند و به‌عنوان نماد دینی مطرح می‌شوند. برای مثال، در دین مسیحیت «عشای ربانی» یکی از شعائر ثابت و رسمی است و برای مسیحیان اهمیت فراوان دارد. در شام آخر که حضرت عیسی علیه‌السلام با حواریون غذایی میل کردند، آن عمل در ابتدا شعیره محسوب نمی‌شد، اما با گذر قرون به واسطه اهتمام مسیحیان به آن، به یکی از شعائر آن دین بدل شد.
این استاد برجسته حوزوی در ادامه گفت: در اسلام نیز این امر وجود دارد. برخی شعائر، مانند ولایت امیرالمؤمنین علیه‌السلام یا تعظیم مشاهد مشرّفه، از ابتدا شعیره بوده‌اند. نماز نیز همین‌گونه است. اما برخی شعائر با گذشت زمان و استمرار عمل مؤمنان شکل می‌گیرند و تحقق پیدا می‌کنند که یکی از نمونه‌های برجسته آن، زیارت اربعین و پیاده‌روی با شور و حضور گسترده مردم و مسلمانان به سوی حرم امام حسین علیه‌السلام است.
وی بیان داشت: در سال‌های آغازین، حتی در زمان حضور ائمه علیهم‌السلام، زیارت امام حسین علیه‌السلام وجود داشت و برخی احتمال وجوب آن را نیز داده‌اند؛ همان‌گونه که در مورد زیارت امام رضا علیه‌السلام نیز چنین احتمالی مطرح شده است. آنچه امروز شاهد آن هستیم، از نظر گستره و عظمت، در تاریخ بی‌سابقه است و اکنون زیارت پیاده‌روی اربعین یکی از نشانه‌ها و علائم بزرگ دین مقدس اسلام و مذهب تشیع به شمار می‌آید.
عابدی با بیان اینکه زیارت اربعین دربردارنده چند نکته مهم است گفت: نخست آنکه نفسِ زیارت حضرت اباعبدالله علیه‌السلام فی‌نفسه هدف است؛ وسیله‌ای برای تقرب به خداوند متعال، عبادتی الهی که موجب ثواب، مغفرت، رفعت درجات و زدوده‌شدن گناهان می‌شود.
این استاد حوزه علمیه ادامه داد: دوم آنکه این زیارت، اعلام همدردی با مظلومیت اهل‌بیت علیهم‌السلام است؛ نوعی زهد اسلامی که انسان را با رنج محرومان و فقرا همسو می‌کند. در این معنا، زهد تنها انفاق مال نیست، بلکه همدردی واقعی است؛ به گونه‌ای که اگر فقیر غذایی برای خوردن ندارد، انسان خود را در آن رنج شریک بداند. از این رو، زیارت اربعین نوعی همدردی با سیدالشهدا علیه‌السلام، اهل‌بیت و اسرای کربلاست.
وی افزود: سوم آنکه این زیارت اعلام وفاداری و پیمان عملی با خون شهداست؛ پیمانی که بر اساس آن، زائر خود را مدافع مظلوم و مبارز با ظالم می‌داند و می‌گوید خون‌های ریخته‌شده در کربلا هدف داشته است: مبارزه با ظلم و طاغوت. اگر امروز امام حسین علیه‌السلام در میان ما بود، بی‌تردید در صف مقدم مبارزه با اسرائیل و صهیونیسم قرار می‌گرفت و از همه مظلومان عالم چه مسلمان باشند چه غیرمسلمان دفاع می‌کرد.
عابدی بیان داشت: از برکات دیگر این زیارت، اعلام اتحاد و وحدت همه مسلمانان است. بزرگان علما، همچون مرحوم آیت‌الله سید عبدالاعلی سبزواری، نقل کرده‌اند که در نجف‌اشرف از قدیم رسم بوده مراجع و بزرگان، مسیر پیاده‌روی تا کربلا را طی می‌کردند.
وی ادامه داد: در این مسیر، مباحث علمی، فقهی، اعتقادی و اخلاقی مطرح می‌شده است؛ همچون مجالس درس که هم درجات علمی را ارتقا می‌دهد و هم به تعمیق معرفت دینی کمک می‌کند. علما در طول روز به‌سبب گرما استراحت می‌کردند و شب‌ها به عبادت، ذکر، نماز و حرکت ادامه می‌دادند، و حتی فرصت استراحت را نیز به تدریس و مطالعه می‌گذراندند. به این ترتیب، زیارت اربعین در عین ارزش ذاتی، حامل اهداف والا و متعددی است که علما نیز به آن توجه داشته‌اند.
این استاد حوزه علمیه در پایان اظهار داشت: از خداوند متعال می‌خواهم که سفر تمامی زائران را بی‌خطر قرار دهد و آنان را به اهداف، آرزوها و نیت‌های خالص‌شان برساند و این زیارت را مقدمه‌ای برای ظهور مولایمان، حضرت ولی‌عصر عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف، قرار دهد.
ثبت دیدگاه